اثربخشی آموزش گروهی فرزندپروری مثبت بر روابط مادر- کودک و نشانه های اختلال نقص توجه – بیش فعالی در کودکان

نوع فایل: word

تعداد صفحه:۱۶۵صفحه

ادبیات پژوهشی بر اهمیت نشانه‌های بیش فعالی در کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه- بیش فعالی و همچنین نوع رابطه مادر- کودک صحه می‌گذارد. در پژوهش حاضر به بررسی  اثربخشی آموزش گروهی فرزندپروری مثبت بر ورابط مادر- کودک از دید کودک و نشانه های اختلال نقص توجه- بیش فعالی در کودکان پسر پرداخته شده است. در این مطالعه دو گروه آزمایش و کنترل وجود داشت که گروه کنترل ۳۰ نفر و گروه آزمایش ۳۳ نفر، به مدت ۵/۱ ماه در موقعیت مدرسه تحت آموزش قرار گرفتند. همچنین از پرسشنامه‌های علائم مرضی کودکان (CSI-4)، گزارش کودک از رفتار والدین (CRPBI-C) و سبک‌ها و ابعاد فرزندپروری (رابینسون و همکاران) استفاده شد. روش تحقیق شبه آزمایشی و نمونه‌ها از طریق نمونه‌گیری در دسترس انتخاب گردید. یافته‌ها نشان داد که در پس‌آزمون، نمرات گروه آزمایش و کنترل در نشانه‌های بیش فعالی، شیوه فرزندپروری و روابط مادر- کودک از دید کودک تفاوت معناداری با یکدیگر دارند. به علاوه در نمره نشانه‌های بیش فعالی و نمره‌ی کل شیوه فرزندپروری و گزارش کودک از رفتار مادر، گروه آزمایش نمره‌ی کمتری در پس‌آزمون نشان داد. اما در دو زیر مقیاس شیوه فرزندپروری (زیر مقیاس‌های غیر استدلالی / تنبیهی و استقلال)، گروه آزمایش در پس‌آزمون تفاوت معناداری وجود نداشت. در کل به نظر می‌رسد که آموزش گروهی فرزندپروری مثبت یک مداخله معنادار و کارآمد است. همچنین نتایج نوید تعمیم این آموزش در زندگی واقعی خانواده‌های دارای فرزند مبتلا به اختلال نقص توجه – بیش فعالی را می دهد.کلید واژه: اختلال نقص توجه- بیش فعالی، فرزندپروری مثبت، رابطه مادر – کودک.اختلال نقص توجه – بیش فعالییک اختلال عصبی رشدی است که از دوران بچگی شروع می‌شود. در حالی که این اختلال به طور قوی‌ای موروثی است (تاپارو همکاران، ۲۰۰۶) پیامدهای رشدی و استمرار این اختلال به وسیله عوامل محیطی خانواده مثل فرزندپروری تشخیص داده شده است (جانسون و ماش ۲۰۰۱؛ تاپار و همکاران، ۲۰۰۶). روابط والد- کودک برای کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه – بیش فعالی در مقایسه با گروه نرمال به وسیله تعارض بیشتر، حرف شنوی کمتر کودک و با فرزندپروری استبدادی کنترل- گر و بیشتر دستوردهنده والدین توصیف می شود (بارکلی و همکاران،۱۹۹۱؛ جانسون و ماش، ۲۰۰۱؛ لانگ و همکاران، ۲۰۰۵).

همچنین این اختلال یک اختلال روانی شایع و مزمن است که نتایج زیان‌آوری در طول زندگی به همراه دارد. این نتایج زیان آور عبارتند از: آشفتگی و گسستگی شدید در روابط با والدین، معلمان، همسالان و خواهر و برادرها در دوران کودکی و مشکلات تحصیلی، بزهکاری و سوء مصرف مواد در دوران نوجوانی و بزرگسالی (بارکلی، ۲۰۰۶، به نقل از فابیانو و همکاران ۲۰۰۹).