اثرات کامفر بر تحریک پذیری و فرآیندهای سلولی دخیل در الگوی فعالیت صرعی در نورون های حلزون

نوع فایل :word

تعداد صفحات :۹۸

کامفر یک مونوترپن دوحلقه ای کتونی با فرمول شیمیایی C₁₀H₁₆O است که در برخی اسانس­های گیاهی یافت می­شود و اثرات فارماکولوژیک متنوعی را نشان می­دهد. در این تحقیق تاثیر کامفر بر ویژگی­های پتانسیل عمل و تحریک­پذیری نورون­های مرکزی حلزون Caucasotachea atrolabiata با استفاده از تکنیک ثبت داخل سلولی مطالعه  شد. در شرایط کنترل نورون­های ثبت شده فعالیت خود به خودی با پتانسیل های عمل منظم نشان می­دادند. افزودن کامفر mM) 5/1( به محلول خارج سلولی پتانسیل متعاقب هیپرپولاریزان را مهار کرد، دامنه و شیب فاز رپلاریزاسیون را کاهش داده، فرکانس و مساحت ناجیه زیر منحنی پتانسیل عمل را افزایش داد. کامفر همچنین الگوی فعالیت را از حالت شلیک منظم به فعالیت انفجاری همراه با paroxysmal depolarization shift (PDS) تغییر داد. این اثرات سریع بوده و بعد از شستشو با رینگر نرمال قابل برگشت­ بودند. از آنجایی که اثرات کامفر بر فرکانس، الگو و شکل منحنی پتانسیل عمل با دپلاریزاسیون غشاء همراه بود، در برخی آزمایش­ها پتانسیل غشاء بوسیله­ی تزریق جریان منفی پیوسته (DC) در حضور کامفر، نزدیک به سطح کنترل حفظ شد، مشاهدات نشان داد که تزریق جریان DC نمی­تواند فعالیت انفجاری ناشی از کامفر را حذف کند، که نشان دهنده­ی این است که این اثر تاثیر ثانویه از دپلاریزاسیون غشاء نیست. از سوی دیگر، فعالیت انفجاری و PDS در حضور نیکل کلراید (مهارکننده غیر­اختصاصی کانال­های کلسیمی) حذف شده و مجدداً فعالیت به الگوی ریتمیک شرایط کنترل برگشت. برای بررسی نقش جریانات سدیمی درتولید فعالیت انفجاری، سدیم خارج سلولی بوسیله Trise-HCl جایگزین شد. انفجار­های پتانسیل عمل بعد از بکاربردن کامفر در رینگر حلزون فاقد سدیم مشاهده شد. به طور مشابه H-89 (مهار کننده پروتئین کیناز وابسته بهcAMP ) و کلریترین (مهار­کننده پروتئین کینازC) قادر به مهار قابل توجه فعالیت انفجاری وPDS  ناشی از کامفر نبودند که نشان می دهد القاء فعالیت انفجاری توسط کامفر به فسفوریله شدن کانال­های یونی وابسته نیست. بعلاوه، فعالیت انفجاری در حضور سدیم نیترو پروساید (آزادکننده نیتریک اکسید) کاهش یافت اما مکانیسم دقیق مهار فعالیت انفجاری توسط نیتریک اکسید نیازمند مطالعه بیشتر است. این یافته­ها نشان می­دهند که کامفر می­تواند تحریک­پذیری نورونی را افزایش دهد که به احتمال زیاد به عملکرد تعدیلی آن بر جریان­های کلسیمی و پتاسیمی وابسته است. از سوی دیگر، هیچ­یک ازجریان سدیمی و یا فسفوریلاسیون کانال­های یونی برای فعالیت انفجاری القا شده توسط کامفر ضروری نیست.