اشاعه هسته ای و منازعه هند و پاکستان

نوع فایل :word 

تعداد صفحات :۲۵۰

طی دهه ­های گذشته، روابط هند و پاکستان یکی از مهم­ترین مسائل جامعه بین­ المللی بوده است. اگر آزمایش­های هسته­ ای این دو کشور در مه ۱۹۹۸ را واقعه­ای دوران­ ساز برای دهلی نو و اسلام­آباد بدانیم، می­توان روابط آنها را به دوره ­های قبل و بعد از این واقعه تقسیم کرد. دوره بعد از مه ۱۹۹۸ در روابط هند و پاکستان با تسلیح هسته­ای آنها شناخته می­شود و منازعه آنها در دوره مورد بحث در سه نقطه اوج می­گیرد. این نقاط عبارتند از: جنگ محدود کارگیل ۱۹۹۹، بن­بست بزرگ ۲-۲۰۰۱ و مواجهه ناتمام ۲۰۰۸٫ این بحران­ها در تمام دوران بعد از جنگ ۱۹۷۱ هند و پاکستان بی ­سابقه بودند. بنابراین، سؤال اصلی این است که چرا هند و پاکستان علی­رغم بحران­های متعدد در دوره پس از مه ۱۹۹۸ وارد جنگ تمام­عیار با یکدیگر نشدند و منازعه خود را مدیریت کردند؟در پاسخ به سؤال بالا و با تکیه بر رویکرد ساختاری، سه متغیر عمده اهمیت می­یابند که نوعی الگوی سه ­بعدی را تشکیل می­دهند. این متغیرها از عامل اقتصاد، ساختار بین ­المللی و بازدارندگی هسته ­ای نشأت می­گیرند. هرچند در این الگو، بازدارندگی هسته­ای از وزن بیشتری برخوردار است اما نهایتاً در پیوند با دو مورد دیگر در مدیریت منازعه هند و پاکستان طی دوره مورد بررسی نقش ایفا کرده است. به طور مشخص، مدیریت منازعه هند و پاکستان طی سه بحران جنگ محدود کارگیل ۱۹۹۹، بن­بست بزرگ ۲- ۲۰۰۱ و مواجهه ناتمام ۲۰۰۸ به ترتیب متأثر از عوامل اقتصاد، ساختار بین ­المللی و اشاعه هسته­ای بوده است.بدین ترتیب، مدیریت منازعه هند و پاکستان طی دوره ۲۰۱۰-۱۹۹۸ را می­توان در قالب الگویی سه­ بعدی تبیین کرد که در آن بعد اشاعه هسته­ای تا حدودی در دو بعد دیگر نیز تأثیر دارد؛ یعنی ترس از وقوع جنگ هسته ­ای در آسیای جنوبی، هم هند و پاکستان را به تمرکز بر مسائل اقتصادی واداشته و هم حضور قدرت­های بزرگ را در مدیریت منازعه این دو کشور پررنگ­تر کرده است.