بررسی تنوع گیاهی و فیتوسوسیولوژیکی پارکهای جنگلی نور و سیسنگان، استان مازندران

نوع فایل :word

تعداد صفحات :۱۲۹

جنگل­های شمال ایران میراثی به­جا مانده از دوران سوم زمین شناسی است که به علت تخریب و تداخلات شدید، امروزه قسمت عظیمی از مناطق پست آن نابود شده و تنها لکه ­هایی از این جنگل­ها باقی مانده است. این لکه ­های باقی­مانده به­ویژه در قسمت­های کم ارتفاع و پست جنگلی در جنوب دریای خزر دارای اهمیت فوق العاده بوده و از ارزش بالای حفاظتی و مدیریتی برخوردار است. نور و سیسنگان دو تکه­ی بزرگ از این جنگل­های پست هستند که مورد تحقیق فلوریستیکی و جامعه­ شناسی قرار گرفتند. گونه­ های گیاهی جمع­آوری شده از این مناطق نشان­ دهنده ­ی وجود ۲۲۵ گونه­ی گیاهی متعلق به ۱۷۸ جنس و ۷۶ تیره­ی گیاهی است. Poaceae با ۲۸ گونه، Asteraceae با ۱۸ گونه و Rosaceae با ۹ گونه، به ترتیب بیشترین غنای گونه­ ای را نشان می­دهند. جنس­های دارای بیشترین تعداد گونه به ترتیب Carex (با ۶ گونه)، Veronica (با ۵ گونه) و Euphorbia و  Solanum (هر کدام با ۴ گونه) می­باشند. به لحاظ طیف شکل زیستی، تروفیت­ها با ۲/۳۰%، اشکال­زیستی غالب را تشکیل می­دهند و به دنبال آن، ژئوفیت­ها (۱/۲۷%) و همی­کریپتوفیت­ها (۹/۲۰%) قرار دارند. فلور این مناطق، عمدتاً از عناصر چندناحیه­ای با ۶۰ تاکسون (۳/۲۷%) و سپس عناصر اروپا-سیبری/ایرانو-تورانی/مدیترانه­ای با ۴۳ تاکسون (۵/۱۹%) تشکیل شده است. بر اساس شاخص تشابه سورنسن، برخی شباهت­های فلوریستیکی بین دو جنگل وجود دارد. با جمع­آوری داده ­های جامعه­ شناسی از ۵۵ قطعه نمونه و آنالیز داده­ ها با استفاده از تکنیک­های TWINSPAN وDCA  در نرم­افزار JUICE، چهار واحد پوششی در این دو منطقه تشخیص داده شد که عبارتند از: Celtis australis–Buxus hyrcana، Fraxinus excelsior subsp. coriariifolia-Cardamine tenera، Populus caspica–Alnus subcordata و Parrotia persica–Carpinus betulus. جنگل­های پست نور و سیسنگان، به­علت فشار فعالیت­های انسانی و چرای دام، در معرض خطر حذف گونه­ های گیاهی و یا تغییر جوامع طبیعی می­باشند.