بررسی سروده های شاعران ایرانی خارج از کشور با تکیه بر سروده های شاعران معاصر

نوع فایل :word 

تعداد صفحات :۱۷۷

در آستانه انقلاب اسلامی و سالهای پس از آن  مهاجرت چشم گیری در میان شاعران اتفاق افتاد که منجر به باز شدن فصلی نو در فصلهای ادب پارسی شد. مهاجرت یا تبعید، ناگزیر در زبان، نگاه،‌ساختار و فرم ادبی تاثیر می گذارد. درون مایه اثر نیز نخستین عنصری است که آن را بازتاب می دهد. شعر مهاجرت ایران در این سه دهه اخیر، دو مرحله را پشت سرگذاشته است. الف. تازگی زخم: شاعر از زیستن در زادگاه و مشارکت در جامعه محروم شده است.دراین مرحله، اثرش گرد چهار محور می چرخد:اعتراض- اندوهگساری برای زادگاه- غمگساری برای عزیزان و یاران و مردمش- درگیری دردناک درونی با تنهایی تحمیل شده. ب. پذیرفتن شرایط:به علت دراز شدن عمر مهاجرت،‌رابطه با سرزمین مادری ضعیف تر می شود.اینجاست که شاعر به فاز جدیدی از تحولات درونی اش پا می گذارد:آمیختن با جامعه میزبان-  بازتاب زخمهای روح در لایه های عمیق تر و ناپیداتر اثر هنری-  پذیرفتن سرنوشت تازه و کنار آمدن با آن-کشف دوباره خود و کشف زندگی دوباره در میان دو میهن،‌ دو فرهنگ و دو زبان. در این مرحله است که اگر تعداد شاعران چشمگیر باشد سبک جدیدی در ادبیات پارسی به وجود می آورند که نه به تمامی بومی و نه غربی است بلکه تلفیقی از دو فرهنگ است. شعر مهاجرت فارسی، اکنون در این مرحله حساس قرار دارد و اگر نگوییم به کمال ولی به ثباتی نسبی رسیده است.تحقیق حاضر پس از ارائه کلیاتی درباره مهاجرت و پیشینه آن با تکیه بر شعر هشت شاعر معاصر به بررسی تحولاتی که مهاجرت بر اثر ادبی می گذارد می پردازد. این تحولات  در ساختار شعر و در سه سطح زبانی، ادبی و فکری قابل بررسی است.