بررسی کیفیت زندگی دختران ساکن در مرکز قرنطینه بهزیستی و ارتباط آن با انتظارات آن‌ها از مرکز و پس از ترخیص از مرکز

نوع فایل: word
تعداد صفحه: ۱۵۴ صفحه

خانواده نخستین کانون گرم و هسته اولیه همه سازمان های اجتماعی است. انسان در چنین کانونی به دنیا آمده و پرورش می یابد و در طی این دوران رفاه و سلامت وی به موقعیت کل خانواده و محیط افراد او بستگی دارد در این بین دو نقش پدری و مادری از سایر نقش ها مهمتر بوده به گونه ای که فقدان حضور موثر یکی از آنها، در چگونگی رفتار کودک تأثیر دارد و از آن مهمتر اینکه عمیق ترین و حساس ترین تأثیرات را در رفتار و عصر جوانی وی خواهد داشت. از آن جایی که خانواده آغاز حرکت فرد به سوی جامعه می باشد و خانواده تنها نهاد امن و پناهگاه عاطفی فرد تلقی می شود، جدا شدن از کانون خانواده، بنا به هر دلیلی که باشد ضربه ای است که فرزندان ساکن در شبانه‌روزی‌ها در تجارب روزمره و زندگی خود همواره لمس نموده اند. پرورش فرزندان از وظایف خانواده است و اگر در این رابطه هر گونه خللی واردشود ممکن است مشکل بی سرپرستی حادث شود. کودک زمانی بی سرپرست نامیده می شود که قبل از آن بتواند به تنهایی نیازهای حیاتی و زیستی خود را تأمین نماید، والدین خود را از دست بدهد. کودک بی سرپرست ممکن است یک یا تمام افرادی را که حضور فیزیکی آنها نیازهای مادی و معنوی او را تحت تأثیر قرار می دهند از دست بدهد، مرگ پدر، ازدواج مجدد مادر و عدم پذیرش ناپدری، مرگ مادر، حضور نامادری و مشکلات ارتباطی میان این دو، اعتیاد پدر، اعتیاد مادر، بی تفاوتی بستگان و … را می‌توان نمونه هایی از دلایل بی سرپرست شدن قلمداد کرد. در واقع بی سرپرستی بیشتر از آن که یک مشکل فردی تلقی شود، مشکلی اجتماعی است. همزمان با افزایش معضلات و آسیب های اجتماعی و به ویژه افزایش آمار طلاق و اعتیاد، تعداد این کودکان در معرض آسیب که به مراکز شبانه روزی سپرده می شوند نیز رو به افزایش است (اعزازی، ۱۳۷۶). چنانچه این کودکان در موسسات یا دیگر مراکز اسکان داده شوند، برآوردن نیازهای آنها از اهم ضروریات به نظر می رسد تا از حمایت لازم و کافی بهره مند شوند. آنچه اهمیت دارد این است که کودکان در محیطی شبیه خانه رشد کنند و نیازهای روانی و اجتماعی آنها برطرف شود. از آنجایی که نهادهای دولتی با مشکلات عمده ای چون کمبود ظرفیت پذیرش و امکانات حمایتی از کودکان مواجه می باشند بنابراین قادر به ارائه خدمات حمایتی موثر و مکفی به آنان نیستند. (مهدی پور، ۱۳۷۹) طبق ماده ۲۹ قانون اساسی، سازمان بهزیستی به عنوان متولی اصلی حمایت از کودکان بی سرپرست، تعدادی از کودکان بی سرپرست را که به دلایل گوناگون از زندگی در خانواده به طور موقت یا همیشه محروم شده اند در شبانه روزی ها نگهداری می کنند. با این وجود سیاست بنیادین سازمان بهزیستی کشور همواره سالم سازی محیط خانواده برای کودک و بازگشت کودکان دارای سرپرست به کانون خانواده می باشد. (دستورالعمل دفتر امور شبه خانواده، سازمان بهزیستی، ۱۳۷۹) از آنجایی که مرکز قرنطینه در اکثر موارد اولین مکانی است که کودک را می پذیرد و ضمن این که اهمیت محیط پیرامون فرد و همچنین ارائه امکانات موجود و تأثیر آن در رشد و شخصیت کودک در سطرهای بالا بیان شده است، برای ارائه یک زندگی سالم و مطلوب، بررسی عوامل موثر در کیفیت زندگی و ارتباط آن با انتظارات مخاطبین اصلی خدمات از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این طور به نظر می رسد که کیفیت موجود در انتظارات دختران اثر داشته و از آن جایی که مرکز قرنطینه به نوعی فرد را برای ورود به مرحله جدیدی از زندگی آماده می کند و در حقیقت کودکی که تحت هر شرایط و علتی به مرکز آورده شده در دوره بحرانی زندگی خود به سر می برد، چگونگی ارائه خدمات در انتظارات آن ها از مرکز و حتی پس از ترخیص از مرکز اثرگذار است. اکنون این سوال مطرح می شود که آیا بهبود کیفیت زندگی جامعه مورد بررسی با سطوح مختلف انتظارات آنان مرتبط است یا نه؟