مقایسه ی دو شیوه ی برآورد مقادیر مفقود با استفاده از معیار نزدیکی پیتمن

نوع فایل :word

تعداد صفحات :۹۱

در این رساله  ابتدا به  معرفی مفهوم  معیار پیتمن نزدیکی (PMC) که  پیتمن آن  را  در سال ۱۹۳۷ معرفی کرد،  می پردازیم  و از آن به عنوان  معیاری در انتخاب  برآوردگرهای  بهینه  همراه با دیگر  معیارها  مانند نا اریب بودن،  واریانس کمینه و کم ترین  میانیگین  توان دوم خطا  استفاده می کنیم.  در ادامه به منظور ارزیابی عملکرد روش های پیش بینی یک متغیره و چند متغیره ، معیار نزدیکی- پیتمن را  در نظر می گیریم  و وزن های بهینه ی پیش بینی های ترکیبی  را نیز  براساس  این مولفه  محاسبه می کنیم . این وزن ها  به توزیع خطاهای پیش بینی تکی بستگی دارند، در حالت نرمال این وزن ها با وزن های MSE-بهینه  (در حالت تک متغیره)  و  با وزن های  MMSE – بهینه  (در حالت چند متغیره) برابرند. ایده ی اصلی این تحقیق  بررسی این موضوع است که  روش  درون یاب خطی  (LI) و روش پیش بینی با جایگزینی(FR)  را نسبت  به معیار دیگری که معروف به پیتمن نزدیکی است مقایسه می کنیم . در ارتباط با مورد خاص فرایند  خودبازگشتی  مرتبه  اول(AR) ،  برتری  روش درون یاب خطی را نسبت  به  روش پیش بینی با جایگزینی اثبات خواهیم کرد .