تاثیر لغات بیگانه درمتون نظم دوره معاصر

نوع فایل :word 

تعداد صفحات :۱۷۹

زبان یک نهاد  اجتماعی است  بدین معنی  که افراد  یک اجتماع  به منظور  آگاهی  از مقاصد  و نیّات  هم  و برای  برقراری ارتباط  با یکدیگر  عناصر آن را بهم  پیوند  داده اند .  در این رساله  ابتدا  به معرفی  زبان  و نحوه  ی  ورود  واژه های  بیگانه  اشاره  شده ، سپس  در بخش چهارم  به نقد  و بررسی  این واژگان در نظم و نثر فارسی  دوره ادبیات بعد از انقلاب پرداخته  شده ، و به شیوه ی توصیفی تحلیلی  به  نگارش درآمده ، در آخر  نیز از اطلاعات  بدست آمده  نتیجه  گیری   بعمل  آمده است   زیان نوعی نظام ارتباطی است و در  هر نظام  ارتباطی  کمال  مطلوب  این است  که با کمترین  هزینه بیشترین اطلاعات انتقال  یابد .  پدیده ای   اجتماعی  است  که در مسیر  زمان  دستخوش  تحولات می گردد. مهمترین این تحول  در بخش  واژه  های   زبان  قابل  رویت است  که با  گذشت زمان معنای  برخی  از  واژه  ها تغییر  می کند  و در مسیر  این تحّول  گاهی  واژگان  بیگانه  نیز  از زبان  های مختلف   دنیا  نظیر  زبان  انگلیسی ،ایتالیایی ، فرانسوی و …  به  زبان  فارسی وارده  شده که  این واژگان  وارداتی  باعث   می شود  اقتدار   کهن  زبان  فارسی  در اثر  هجوم  فرهنگ بیکانگان  به ضعف و انحطاط  گراییده شود . عواملی  که هجوم   واژگان  بیگانه  به  زبان  فارسی  را سبب می شوند از دو پدیده وامگیری و قرض گیری  زبانی  است .  در همه ی  زبان  ها عواملی وجود  دارند  که مانع  واژه  سازی  می شوند ، یکی  از آنها  وامگیری  بسیار  گسترده  از زبان  های  مختلف  می باشد  که  این  عامل  خود می  تواند  یکی  از  دلایل  ضعف  زبان باشد . وامگیری زمانی پیش می آید  که  یک جامعه ی  زبانی  با جامعه ی  زبانی دیگر  رویارو  شود  که از اعتبار و سیطره  فرهنگی  برخوردار  باشد .  در چنین  وضعیتی ،  اگر وامگیری  با چنان وسعتی  صورت گیرد  که   رفته  رفته  دستگاه  واژه  سازی  زبان  مغلوب  کارایی  خود  را از  دست  بدهد، زبان مغلوب  ممکن  است در معرض  نابودی  قرار گیرد . گاهی  این پدیده  منجر  به مرگ زبان  نیز  می شود .گاهی  برای پر کردن  خلأهای  واژگانی  یک  زبان ،از زبان های دیگر واژگانی را قرض  گرفته  وارد  زبان  گفتار  خود  می نمایند که  این قرض گیری  یک زبان ، از زبان  های دیگر  را قرض  گرفته  وارد زبان  گفتار   خود   می نمایند که این  قرض گیری زبانی  به معنی  انتقال  بعضی  از عناصر  زبانی  واژگان  از یک  زبان   به  زبان دیگر   است  .  و به  عبارت  دیگر ،  هر زبان   در صورت  لزوم  ممکن  است  بعضی  از  عناصر  زبانی  را از  سایر زبان  ها   به  عاریه  گرفته  و در  اختیار   سخنگویان  خود  قرار  دهد.زبان  نه تنها  مهمترین وسیله  ی ارتباطی  بشر  بلکه  پایه ی  اغلب  نهادهای  دیگر  اجتماعی  نیز  می  بشد .زبان  به عنوان  امری  اجتماعی  پیوسته  به تبع  تحوّلات  اجتماعی  متناسب  با نیازهای  جامعه  است . زبان  آئینه  ای  است  که می تواند  ساختار  جامعه  ی  عهد  خود را منعکس  کند به این  دلیل  است  که مشکلات و مسائل  ادوار  گذشته  و مبهمات  مربوط  به تاریخ  به کمک مکتوبات  به جا مانده  از زبان  روشن  و آشکار  می شود .