بررسی اثربخشی معنا درمانی به شیوه گروهی برافزایش امید به زندگی و کاهش احساس تنهایی در مردان بازنشسته کانون بازنشستگان شهرستان …

نوع فایل: word
تعداد صفحه: ۱۳۶ صفحه

سالخوردگان در جامعه ای که ثروت ارزش باشد بیچاره اند، در جامعه ای که به تحصیلات ارزش می دهند،  بی سواد یا کم سواد به شمار می آیند، در جامعه ای که  سرمایه گذاری عظیمی بر بازده آینده انسانها مثل تحصیلات شده است سن آنها برای این سرمایه گذاری خیلی زیاد است. بنابراین ارزش های ما فشار سنگین بر طبقه سالخورده جامعه تحمیل می کند. پس یک تعادل برقرار می شود : بازنشستگی برابر با کهنگی هم از نظر عملکردهای اجتماعی و هم از نظر ادراک خویشتن که این موضوع می تواند امید به زندگی بازنشستگان را تحت شعاع قرار دهد  (هوچزچایلد، ۱۹۷۳ ). یکی از رویدادهای مهم دوران پیری،  بازنشستگی است. بازنشسته شدن به منزله ی کارنکردن نیست،  بلکه می تواند مشکلات متعددی را به همراه داشته باشد. گاهی پس از بازنشستگی از میزان درآمد فرد کاسته می شود،  هویت شغلی او تغییر می کند ، مقام  اجتماعی اش شکل دیگری می یابد و درمواردی برنامه های روزمره ی زندگی فرد دگرگون می شود (کریک وگریس  ، ۱۹۸۹). بازنشستگی به انحای مختلفی عزت نفس واحترام به خویشتن بازنشستگان را تهدید می کند . بازنشستگی فرصتهای معمولی را برای تماسهای اجتماعی با همکاران،  مراجعان ومشتریان و وابستگی و عضویت در گروه های حرفه ای و شغلی یا اتحادیه ها و اصناف را کاهش می دهد وگاه قطع می کند ( رضایی ،۱۳۸۰). آمارها  حاکی از آن است که در اروپای غربی میزان خودکشی مردان پس از ورود به بازنشستگی افزایش می یابد. بررسی های دقیق گویای این است که خودکشی سالخوردگان با عواملی مانند تنها زندگی کردن،  احساس تنهایی و خلاء عدم اشتغال در رابطه است (علیخانی،۱۳۸۱). در ایران براساس آخرین آمار سرشماری کشور(۱۳۷۵) ، جمعیت سالمندان بالای ۶۰ سال نزدیک به ۴ میلیون نفر بوده است. گروهی از این جمعیت سالمند افراد شاغل در بخش دولتی بودند که اکنون به مرحله بازنشستگی رسیده اند. بازنشستگان در مقایسه با دیگران عموماً ازوقت آزاد بیشتری برخوردارند وگذران این وقت آزاد برای آنان اگر به صورت مفید ورضایت بخش نباشد عمدتاً کسالت، افسردگی و ناامیدی به دنبال خواهد داشت (بنی جمالی،۱۳۸۳). یکی از تصمیم های مهم زندگی انسان ، انتخاب شغل است وخشنودی از شغل، پیش بین مهمی برای طول عمر محسوب می گردد. از آن جا که کار به عنوان یک انگیزه در انسان وجود دارد وکار کردن جزء جوهره انسان تلقی می شود در واقع انسان با کار معنا پیدا می کند و بدون کار احساس هویت را از دست خواهد داد لذا از دست دادن کار و بدنبال آن بازنشستگی می تواند نوعی پوچی واحساس نا امیدی را درفرد بازنشسته ایجاد کند (میرشریفا ، ۱۳۸۵). پیر شدن با خود یک سری تغیرات قطعی را به همراه می آورد که فراتر از مسئله زمان و عمر می باشد.  حوادثی نظیر ترک کردن خانه توسط فرزندان، مرگ یکی از همسران، معلولیت، بازنشستگی، کم شدن روابط اجتماعی و سازگار شدن با زندگی جدید که موضوع آسانی نیست و بستگی به شخصیت ، خانواده و منابع اجتماعی که سالمندان دراختیار دارند می تواند باعث ایجاد تجربه احساس تنهایی در پیران شود ( ایگلسایز، ۲۰۰۵). لوکاس وهیرش (۲۰۰۲) معنا درمانی را یک نظام فلسفی – روان شناختی می دانند که به بیماران کمک می کند تا به رغم سوگ و ناامیدی براز دست رفته ها تمرکز نکنند بلکه درجستجوی معنا باشند. زندگی از نگاه معنا درمانی تحت هر شرایطی معنا دار است ، افراد با اراده ای معطوف به معنا برانگیخته می شوند و انسان دارای اراده آزاد است . براین اساس پژوهشگر قصد دارد دراین تحقیق به بیان این مسئله بپردازد که آیا معنا درمانی به شیوه گروهی بر افزایش امید به زندگی وکاهش احساس تنهایی مردان بازنشسته ﻣوثر است ؟