بررسی رابطه بین میزان تماشای برنامه های سیمای جمهوری اسلامی ایران با سرمایه اجتماعی خانواده های تهرانی

نوع فایل :word 

تعداد صفحات :۲۰۵

سرمایه اجتماعی به عنوان یکی از مؤلفه­ های رشد و پیشرفت به طور عام و توسعه اجتماعی به طور خاص مورد توجه جدی حوزه ­های پژوهش علوم­اجتماعی برای سنجش کیفیت تعاملات اجتماعی بوده است. به طور کلی میزان سرمایه­ اجتماعی در هر گروه یا جامعه­ای نشان­دهنده میزان اعتماد افراد به یکدیگر است؛ همچنین وجود میزان قابل قبولی از سرمایه­ اجتماعی موجب تسهیل کنش­های اجتماعی می­گردد. به طوری که در مواقع بحرانی می­توان برای حل مشکلات از سرمایه­ اجتماعی به عنوان اصلی­ترین منبع حل مشکلات و اصلاح فرآیندهای موجود سود برد.در این پژوهش در پی بررسی رابطه بین میزان تماشای برنامه­ های سیمای جمهوری اسلامی ایران و سرمایه اجتماعی خانواده ­های تهرانی می­باشیم. به همین منظور از نظریه کاشت گربنر استفاده شده است. بر اساس این نظریه، با افزایش میزان تماشای تلویزیون، سرمایه­اجتماعی نیز می­بایست افزایش یابد. نمره سرمایه­ اجتماعی خانواده ­ها از مجموع سه شاخصه اعتماد اجتماعی، شبکه ­های اجتماعی و انسجام اجتماعی تشکیل می­شود. این پژوهش با روش پیمایشی انجام شده است. جامعه آماری آن تمام خانواده ­های ساکن در شهر تهران می­باشد. بازه زمانی انجام تحقیق اواخر سال ۱۳۹۱ و اوایل سال ۱۳۹۲ است. روش نمونه­ گیری خوشه ­ای چندمرحله ­ا ی و از مناطق شمال، جنوب، شرق، غرب و مرکز تهران صورت گرفته است. حجم نمونه ۴۰۰ خانواده بوده که با سرپرستان خانواده مصاحبه شده است.   بر اساس یافته­ های تحقیق ۸/۱۵ درصد از خانواده­ های تهرانی سرمایه اجتماعی کمی دارند؛ ۴/۴۲ درصد خانواده­ها دارای سرمایه اجتماعی متوسطی هستند و ۹/۴۱ درصد خانواده­ ها نیز از سرمایه اجتماعی زیادی برخوردار هستند. نتایج تحقیق نشان می­دهد که ارتباط مثبتی بین میزان تماشای برنامه ­های سیمای جمهوری اسلامی ایران و سرمایه اجتماعی وجود دارد، به گونه­ ای که میانگین سرمایه اجتماعی در خانواده ­هایی که کم تلویزیون نگاه می­کنند ۹۰/۱۶۱ و در خانواده­ هایی که تلویزیون زیاد تماشا می­کنند ۸۳/۱۷۵ می­باشد. هر چقدر تماشای تلویزیون افزایش یابد به همان نسبت نیز سرمایه اجتماعی افزایش می­یابد. لذا سیمای جمهوری اسلامی ایران نقش مهمی در افزایش سرمایه اجتماعی خانواده ­های تهرانی دارد.