بررسی عوامل روانی- اجتماعی موثر بر استراتژی های مقابله ای بیماران ام اس شهر همدان

نوع فایل :word 

تعداد صفحات :۱۵۲

بیماری مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری عصبی مزمن و پیش­رونده است که در نتیجه مجموعه ­ای از عوامل محیطی (مانند فشارهای روحی یا تنش) یا ژنتیکی بروز می­کند. سن ابتلا برای بیماری حدود ۲۰ الی ۴۰ سال می­باشد لیکن می­تواند در هر سنی پیشرفت نماید. ام­اس معمولاً دوران عود و فروکش دارد و درصد بالایی از افراد مبتلا به این بیماری دچار این وضعیت می­شوند. به طور کلی بروز علائم غیر قابل پیش بینی هستند و علل آن ناشناخته است بدین ترتیب لازم است که این بیماران با بیماریشان مقابله کنند و تطابق یابند. مقابله به عنوان تلاش­های رفتاری و شناختی فعالانه یا منفعلانه در پاسخ به شرایط استرس­زا و به منظورتسلط یافتن بر چالش­های حاصل از بیماری و همچنین کاهش آثار منفی آن است بنابراین در این تحقیق تاثیر عوامل روانی اجتماعی مختلف بر استراتژی­های مقابله­ ای در بیماران ام اس بررسی می­شود. مواد و روش­ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- تحلیلی بوده و جامعه پژوهش، شامل کلیه زنان و مردان مبتلا به ام­اس و عضو انجمن ام­اس شهر همدان می­باشد. در این تحقیق روش نمونه ­گیری به روش در دسترس انجام شد و ۲۵۲ نفر در این مطالعه شرکت داشتند. جهت گردآوری داده ­ها از پرسشنامه استاندارد استراتژی­های مقابله ­ای لازاروس و فولکمن، پرسشنامه محقق ساخته حمایت اجتماعی خداپناهی، پرسشنامه احساس خودکارآمدی شرر و همکاران و همچنین پرسشنامه شبکه روابط اجتماعی و ادراک بیماری اقتباس شده از پژوهش رضایی دادگر استفاده شد. آنالیز داده­ها با استفاده از نرم ­افزار اس پی اس اس انجام شد. و برای تعیین رابطه بین متغیرهای تحقیق به دلیل غیر نرمال بودن توزیع داده ­ها از آزمون­های آماری کروسکال والیس، آزمون من- ویتنی وآزمون ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده شد. یافته­ ها­: نتایج آزمون کروسکال والیس نشان داد که بین پایگاه اقتصادی اجتماعی و استراتژی­های مقابله­ ای رابطه معنی­ داری وجود دارد به طوریکه بیماران با پایگاه اقتصادی اجتماعی بالا و متوسط بیشتر از سبک مقابله ­ای مسئله مدار استفاده می­کنند ولی بیماران با پایگاه اقتصادی اجتماعی پایین از استراتژی مقابله ­ای هیجان مدار استفاده می­کنند. و نتایج آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن حاکی از رابطه مثبت معنادار بین شبکه روابط اجتماعی، حمایت اجتماعی، احساس خودکارآمدی و ادراک بیماری با استراتژی مقابله­ ای مسئله­ مدار و رابطه معکوس با استراتژی مقابله ­ای هیجان­ مدار بود.