بررسی میزان تاًثیر نوع برخورد والدین هنگام مواجهه با مشکلاتشان بر روی سازگاری کودکان پیش دبستانی

نوع فایل: word
تعداد صفحه: ۱۱۸ صفحه

موفقیت هر جامعه ای در گرو داشتن افرادی است که بتوانند به نحو احسن با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و به مسائل و مشکلات یکدیگر اهمیت بدهند. از آن جایی که زندگی هر انسانی از عوامل مختلفی تشکیل شده است که شخصیت و رفتار وی را شکل می دهد، بررسی این عوامل می تواند در رساندن افراد به روابط اجتماعی مناسب تر کمک کند. به گفته مختاری ( ۱۳۸۵ ) یکی از عوامل موثر در رفتار فرد، خانواده است. خانواده اولین زمینه های رشد و تکوین شخصیت فرد را فراهم می سازد. در واقع محیط خانه در دوران پیش از مدرسه اهمیت بسیاری دارد و رفتار والدین در آمادگی کودکان برای ورود به مدرسه بسیار موثر است. مهارتها و تواناییهای کودکان در سالهای اولیه بیش از سالهای بعدی و نوجوانی دستخوش تاثیر می شود، علاوه بر این محیط خانه در طی این سالها اهمیت بسیاری دارد. زیرا بسیاری از کودکان تجربه آموزشی دیگری غیر از محیط  خانه ندارند (ماسن، ترجمه یاسایی، ۱۳۸۰ ). از طرفی دیگر برونفن برنر ( ۱۹۹۰ )  در نظریه نظام های بوم شناختی خود عنوان می کند که رشد کودک تحت تاثیر چندین لایه از محیط قرار دارد و تغییرات یا تعارضات در هر لایه می تواند به لایه های دیگر منتقل شود. در این الگو، خانواده پردوام ترین، اثر گذارترین و نزدیک ترین لایه از محیط است که بر تمام جنبه های رشد کودک تاثیر می گذارد. زبان، تغذیه، ایمنی، سلامت و باورها همگی از طریق پسخوراندهای رفتاری درون خانواده رشد پیدا می کنند و دانش آموزان محصول خانواده های خودشان هستند ( برونفن برنر، ۱۹۹۵ ) . در این نظریه، رابطه زناشویی بخشی از ریز نظام ( نزدیکترین لایه محیطی به کودک ) را می سازد، بنابر این، هم به طور مستقیم بر عملکرد و رشد کودک اثر می گذارد و هم به طور غیر مستقیم بر روابط والد – کودک و سبک های فرزند پروری والدین تاثیر دارد. همانطور که در تحقیقات مختلف عنوان شده است، در اغلب فرهنگ ها عامل نخست اجتماعی شدن فرزند، والدین او هستند. والدین به سه شکل ابتدایی در اجتماعی شدن فرزندان نقش دارند. اول، آنها از طریق آموزش مستقیم فرزندانشان را اجتماعی می کنند؛ این مرحله با تقویت رفتارهایی که ارزشمند یا مطلوب والدین هستند، انجام می شود. دوم، در روند تعامل با فرزندشان، والدین نقش الگوهای مهمی را بازی می کنند تا عقاید و گرایش ها را از آنها فرا گیرند و بالاخره والدین سایر چیزهایی از زندگی اجتماعی کودکان را که می خواهند رشد اجتماعی آنها را تحت تاثیر قرار دهند، تحت کنترل دارند ( پارک و همکاران، ۱۹۸۳؛ به نقل از برجعلی، ۱۳۷۸ ). از طرفی دیگر، انسان محصول اجتماع است و مسلما تحت تاثیر نظام ها و فرهنگ های جامعه خود قرار دارد و سازگاری او یک سازگاری اجتماعی است ( اسلامی نسب، ۱۳۷۳).هدف هر موجود زنده رسیدن به سازگاری اجتماعی است. انسان نیز دائما در تلاش است تا سازش بین دنیای درونی و بیرونی خود را به وجود آورد. سازگاری اجتماعی فرایندی است که روابط بین افراد، گروه ها و عناصر فرهنگی را به وضع رضایت آمیزی برقرار می کند. به عبارت دیگر طی این فرایند روابط میان افراد و گروه ها طوری برقرار می شود که رضایت متقابل آنها را فراهم کند (محمدی، ۱۳۸۷). دانش آموزی که ارتباط بهتر و بیشتری با همسالان خود دارد، از سازگاری اجتماعی خوبی برخوردار خواهد بود و احساسات خود را صریح و آشکار، بدون وحشت از دست دادن دوستان بیان می کند. چنین کودکی دارای ثبات عاطفی لازم و قدرت کافی جهت روبه رو شدن با ناکامی، بدون اینکه احساس ناراحتی یا شکست در او بوجود آید می باشد (فرید، ۱۳۷۵). فرایند کسب مهارت اجتماعی و سازگاری اجتماعی کودکان در روانشناسی و خصوصاً در مبحث شناخت اجتماعی مورد بحث قرار گرفته است. از مهارت اجتماعی تعاریف زیادی شده است. اسلبی و گورا ( ۱۹۸۸، نقل از جمشیدی، ۱۳۸۲) مهارت اجتماعی را مترادف با سازگاری اجتماعی می دانند. از نظر آنان مهارت اجتماعی عبارت است از توانایی ایجاد ارتباط متقابل با دیگران در زمینه خاص اجتماعی، به طریق خاص که در عرف جامعه قابل قبول و ارزشمند باشد.