تاثیر سه شیوه تمرینی در آب، خشکی و الکتروتراپی بر قدرت و سرعت راه رفتن زنان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو

نوع فایل :word 

تعداد صفحات :۱۵۶

 امروزه بخش زیادی از جمعیت جهان را سالمندان تشکیل می دهند و باتوجه به پیشرفت علم، این جمعیت در حال افزایش است و استئوآرتریت شایع ترین بیماری مفصلی انسان و بخصوص سالمندان می باشد. این بیماران علاوه بر ناتوانی حرکتی، دچار ضعف عضلات اندام تحتانی می شوند و با گذشت زمان ضعف عضلانی بیشتر و سرعت راه رفتن کاهش می یابد. بیماران مبتلا به استئوآرتریت که از روش دارویی استفاده می کنند با عوارض جانبی گسترده این داروها و برطرف نشدن علائم بیماری مواجه می شوند در نتیجه استفاده از روش های غیر دارویی که  هزینه کمتر و عوارض خاصی ندارد بسیار حائز اهمیت بود. هدف از انجام این تحقیق، تأثیر سه شیوه تمرین در آب، خشکی و الکتروتراپی بر قدرت  اندام تحتانی و سرعت راه رفتن زنان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو، می باشد. از ۵۵ زن سالمند(با میانگین و انحراف استاندارد سنی ۴٫۰۵±۵۷٫۲۵ سال، وزن ۵٫۳۰±۶۳٫۴۵ کیلوگرم، قد ۰٫۰۲±۱٫۵۶ متر) مبتلا به استئوآرتریت یک طرفه درجه ۱و۲ که به صورت تصادفی از بیماران بیمارستان فاطمه زهرا(س) انتخاب شده بودند، استفاده شد و سپس آزمودنی ها به چهار گروه(سه گروه تمرینی و یک گروه کنترل) تقسیم شدند و آزمودنی های دو گروه تمرین در آب و خشکی تمرینات یکسان قدرتی را در استخر و سالن ورزشی به مدت شش هفته انجام دادند و برنامه گروه الکتروتراپی که شامل اولتراسوند، TENS و مادون قرمز بود را در بیمارستان تحت نظر فیزیوتراپیست به مدت شش هفته انجام پذیرفت. میزان قدرت اندام تحتانی به وسیله کابل تنیسومتر در حالت نشسته روی صندلی از طریق فلکشن و اکستنشن زانو صورت گرفت و در نهایت از میانگین فلکشن و اکستنشن به عنوان داده اصلی استفاده شد. سرعت راه رفتن آزمودنی ها به وسیله متر نواری و کرنومتر، طول گام و فرکانس گام اندازه گیری شد و به وسیله فرمول ۳-۱، سرعت نهایی به دست آمد. هر دو فاکتور قدرت و سرعت در دو نوبت قبل و بعد تمرینات اندازه گیری شد. پس از اتمام تمرینات و جمع آوری داده ها از آمار توصیفی به منظور بررسی تفاوت های خصوصیات گروه ها، مشخصات فردی آزمودنی ها استفاده شد و در آمار استنباطی پس از تشخیص نرمال بودن مشاهدات مربوط به سه متغیر تمرین در آب، خشکی و الکتروتراپی با استفاده از آزمون کلموگروف-اسمیرنوف، از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد و سپس به منظور بررسی اختلاف اثرگذاری روش های تمرینی با تفاضل گیری از اندازه های پس آزمون و پیش آزمون بدست آمده و با استفاده از روش تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون های مقایسات زوجی LSD تفاوت بین میزان اثرگذاری آنها روی هر یک از متغیرهای سرعت و قدرت در سطح معناداری p≤۰٫۰۵ انجام شد. نتایج بهبود معناداری را در دو متغییر قدرت  اندام تحتانی و سرعت راه رفتن، برای همه گروه ها نشان داد (p≤۰٫۰۵). همچنین سطح معناداری آزمون تحلیل واریانس برای سرعت راه رفتن که بزرگتر از خطای نوع اول ۰۵/۰ است نیز نتیجه داد که اثرگذاری روش های تمرینی مورد مطالعه بر روی سرعت راه رفتن این دسته از سالمندان یکسان است ولی با توجه به اختلاف میانگین ها برای این مقایسات مشاهده شد که روش تمرین در آب دارای بیشترین اختلاف میانگین با روش الکتروتراپی می باشد و پس از آن اختلاف آن با روش خشکی قرار دارد. با توجه به مثبت بودن اختلاف میانگین روش تمرین در آب با میانگین دو روش دیگر نتیجه می گیریم که روش تمرین در آب دارای بیشترین اثر گذاری (بزرگترین مقادیر اختلاف در نوبت پس آزمون نسبت به نوبت پیش آزمون) بر روی قدرت عضلانی اندام تحتانی می باشد. پس از آن روش خشکی و سپس روش الکتروتراپی دارای بیشترین اثرگذاری بر روی این متغیر می باشند.