هویت فردی و توسعه سیاسی در ایران عصر پهلوی اول

نوع فایل :word 

تعداد صفحات :۱۵۵

مسئله توسعه سیاسی در ایران در طی سال‌های اخیر از زوایای گوناگون مورد بررسی قرار گرفته است. این که چرا با وجود گذشت بیش از صد سال از انقلاب مشروطه هنوز سطح بالایی از توسعه سیاسی محقق نشده و  چرا هنوز نگرانی‌ها و دغدغه‌های بسیاری در مورد قدرت جامعه مدنی در ایران وجود دارد، پرسش‌هایی است که ذهن بسیاری از پژوهشگران را به خود مشغول داشته است.این پژوهش در صدد آن است که زاویه‌ای خاص و بدیع به مسئله توسعه سیاسی در ایران نگاه کند. از این‌رو تلاش نگارنده بر این بوده که تأثیر عدم شکل‌گیری هویت فردی بر عدم توسعه سیاسی در ایران را بررسی کند. در این راستا ابتدا بحثی در مورد شکل‌گیری هویت فردی به‌عنوان یکی از شاخصه‌های مدرنیته در دوران پس از رنسانس ارائه شده و سپس تأثیرگذاری آن بر جریان توسعه سیاسی در کشورهای غربی مورد کنکاش قرار گرفته است. پس از آن که اثرگذاری شکل‌گیری هویت فردی بر جریان توسعه سیاسی روشن شد، تلاش شده این روند در ایران مورد بررسی قرار گیرد تا مشخص شود چگونه عدم دستیابی انسان ایرانی به هویت فردی در دوران جدید، موجب عدم توسعه سیاسی کشور شده است.به منظور محدود کردن بحث از لحاظ تاریخی و جلوگیری از پراکندگی، دوره رضاشاه پهلوی برای پژوهش پیش رو برگزیده شده است. این دوره یکی از تعیین‌کننده‌ترین دوران‌ها در جریان توسعه سیاسی ایران بوده است. بدان سبب که هم اولین حکومت باثبات در ایران پس از مشروطه در این دوره شکل گرفت، و هم در این دوران نیروهای جامعه مدنی با چنان خشونتی سرکوب شدند که نشان از بازگشت دوباره استبداد و دیکتاتوری به ایران داشت.