گفتمانهای فقرزدایی در دولت‌های پس از انقلاب‌اسلامی ( دولتهای سازندگی و اصلاحات )

نوع فایل:word 

تعداد صفحات :۲۳۰

در این رساله ، موضوع فقرزدایی در دولت های سازندگی و اصلاحات از منظر گفتمانی مورد مطالعه قرار گرفته است . مفروض مولف در چهارچوب پارادایم انتقادی این بوده است که گفتمانها در شکل دهی به سیاستها تاثیر تعیین کننده دارند و لذا مطالعه گفتمانها در فهم وریشه یابی پدیده ها حائز اهمیت است. بر این اساس ، مولف بر اساس نظریه گفتمان ارنستولاکلاو و شانتال موفه در ترکیب با تحلیل گفتمان انتقادی نورمن فرکلاف به عنوان روش مکمل به بررسی متون (سخنرانی ها ، لوایح و برنامه های توسعه) در دولتهای سازندگی و اصلاحات پرداخته است .بر اساس یافته های این پژوهش ، در گفتمان سازندگی دال «توسعه اقتصادی» دال مرکزی بوده است و دال «فقرزدایی» به عنوان یکی از وقته ها در اطراف دال توسعه اقتصادی معنادهی شده است به این معنا که فقرزدایی به عنوان تابعی از توسعه اقتصادی مطرح شده است. از سوی دیگر، در گفتمان اصلاحات، دال «توسعه سیاسی» دال مرکزی بوده است و «دال فقرزدایی»  به عنوان یکی از عناصر گفتمانی معنادهی شده است. بر اساس یافته نظری این پژوهش، هر دو گفتمان سازندگی و اصلاحات از مفصل بندی دالهای گفتمان لیبرالیسم با فراگفتمان انقلاب اسلامی حاصل شده اند و از آنجا که فقرزدایی در گفتمان لیبرالیسم به عنوان تابعی از رشد اقتصادی – سیاسی تلقی می شود و دال مرکزی نیست، واقعیتی که به تبع آن تولید می شود نیز فقرزدایی را در مرکز توجهات خود قرار نمی دهد. از لحاظ اجتماعی نیز گفتمان های سازندگی و اصلاحات با نیروهای اجتماعی خاصی مرتبطند که به دنبال توسعه اقتصادی و سیاسی بوده اند اما به نحوه توزیع دستاوردهای توسعه چندان توجه نکرده اند. لذا هر دو دولت سازندگی و اصلاحات در رفع فقر از جامعه ناکامی هایی داشته اند. اما این به معنای پایان منازعه گفتمانی نیست و نزاع بر سر تعیین معانی جدید برای دال فقرزدایی همچنان توسط گفتمانهای مختلف ادامه خواهد یافت تا آنکه یکی از گفتمانها هژمونیک شود، هر چند که این هژمونی موقتی خواهد بود.